Ik volg je tot de laatste letter is het eerste deel van de Liefde in de bibliotheek serie van Jonne ten Duis.

Het verhaal speelt zich af in 1997, wat een geweldige trip down memory-lane was. Het tijdperk van de casette-bandjes, walkman en geen mobieltjes.

Maak kennis met Kira die droomt om over de hele wereld te reizen en erover te schrijven. Helaas zal ze deze droom even opzij moeten schuiven, nu ze noodgedwongen bij haar moeder intrekt omdat haar relatie uit is.

Haar moeder woont in een klein stadje waar ze liever niet terug naartoe wil. En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is belandt ze ook nog eens met haar auto in de berm. Gelukkig krijgt ze een lift door de knappe Aran.

Ze krijgt van Riet die de scepter zwaait in de bibliotheek een baantje en onbewust voelt ze zich toch steeds meer thuis in het dorp. Als ze het niet verwacht komt haar droombaan om de hoek kijken en moet ze kiezen tussen haar droom of de liefde, waarom kan het niet beide??

Vanaf het moment dat ik de cover zag en de flaptekst had gelezen, was ik verkocht. Ik moest en zou dit boek lezen. Wie wil er nu geen boek lezen over liefde in de bibliotheek? De cover is op en tot winter wat een echte eyecather is voor mij.

De schrijfstijl van Jonne vind ik erg prettig, het is vlot, met mooie details en een goede winterse sfeer. Ook de personages zijn genoeg uitgediept voor het eerste deel. De hoofdstukken zijn kort waardoor je zonder het door te hebben door het boek heen vliegt. En dan zit er nog maar één ding op. Wachten op het tweede deel.

Riet blijkt een lieve wijze vrouw met een streng voorkomen. Ze heeft mooie wijsheden die Kira helpen om een goede keuze te maken.

Vooral de overnachtingsscene in de bibliotheek was heel mooi beschreven, de twijfel van Kira, de innerlijke strijd met haar gevoelens. Het was zo levendig beschreven, ze waren bijna voelbaar.

Ik heb genoten van dit tussendoortje en kan niet wachten om in het volgende deel te beginnen. Het is een aanrader voor feelgood liefhebbers.